می‌دانیم که یکی از اهداف عالی نظام تعلیم و تربیت، افزایش کیفیت یادگیری دانش‌آموزان و رشد علمی و فرهنگی آنان است. استفاده از فناوری‌های نوین آموزشی و بهره‌گیری از آنها در مراکز آموزشی، هرچند که نمی‌تواند یگانه ابزار مقابله با تهدیدها و رهایی از امواج خروشان تغییرات پرشتاب جامعه بشری باشد، اما به موسسات نوید می‌دهد که با استفاده مستمر از این فناوری، حداقل یک گام جلوتر از رقبای خود حرکت کنند.
امروز شکل سنتی کلاس‌های درس رو به افول است. روز به روز بر تعداد مدارس هوشمند افزوده می‌شود. مدارس هوشمند مدارسی هستند که با داشتن امکانات ارتباطی کافی و با اتصال به شبکه‌های ملی و جهانی، دسترسی معلم و دانش‌آموز را به منابع عظیم علمی و محتوای آموزشی فراهم می‌کنند.
آموزش در اینگونه مدارس به کمک رایانه از طریق شبکه‌هایی مانند اینترنت، اینترانت و اسکترانت و به صورت چند رسانه‌ای انجام می‌شود. به عبارت دیگر، محتوای برنامه‌های درسی با استفاده از صدا، تصویر، متن، فیلم و… ارائه می‌شود. بهره‌گیری از تعامل و ارتباطات دوسویه و چند سویه بین معلم و شاگرد و نیز بین شاگردان، کیفیت فرآیند یاددهی یادگیری را به بالاترین سطح خود می‌رساند.
مزایای آموزش و یادگیری الکترونیکی در مدارس
امروز با پیدایش آموزش الکترونیکی، تصورات قبلی در زمینه نیاز به امکانات فیزیکی بسیار برای امر آموزش و یادگیری در سطح عمومی و آموزش عالی متحول و دگرگون شده است اکنون با به صحنه آمدن مراکز آموزش الکترونیکی، امکان یادگیری در هر زمینه‌ای، برای هر فردی و در هر زمان و مکانی به صورت مادام‌العمر فراهم است.
از این جمله مزایای آموزش و یادگیری الکترونیکی این موارد قابل ذکرند:
– کاهش استرس‌ها و فشارهای روانی در دانش‌آموزان از طریق گسترش یادگیری‌های تعاملی، فردی و مجازی
– تحقق عدالت آموزشی از طریق گسترش دسترسی به دامنه وسیعی از محتوای الکترونیکی
-افزایش مشارکت معلمان و دانش‌آموزان در فرآیند تعلیم و تربیت و تولید محتوای بومی و محلی
– افزایش امکان نظارت و کنترل دقیق یادگیری دانش‌آموزان و ارزشیابی از آموخته‌های آنان از طریق آموزش و ارزشیابی مجازی و…
موانع و چالش‌های آموزش و یادگیری الکترونیکی
مهم‌ترین چالش‌هایی که بر سر راه آموزش الکترونیکی در ایران وجود دارد عبارتند از:
۱- کمبود زیرساخت‌های فنی و مخابراتی
۲- نیاز مخاطبان به سواد رایانه‌ای
۳- لزوم تهیه محتوای درسی الکترونیکی
۴-محدود بودن مدرسان راغب به کار در این حیطه
۵-لزوم سرمایه‌گذاری در زمینه فناوری اطلاعات
۶-نبود نیروی انسانی آموزش دیده و مناسب
۷- نبود ارتباط چهره به چهره بین مدرس و دانش‌آموز
۸- بومی نبودن محتوای آموزشی
۹- لزوم تایید محتوای دوره‌ها توسط سازمان‌ها و ادارات
۱۰- وجود نظام آموزشی متمرکز و یکسویه در برنامه‌ریزی‌های آموزشی و درسی
۱۱- نبود شبکه‌ای واحد در سطح کشور، برای حمایت از پشتیبانی
